درمان ریزش مو
درمان ریزش مو
نحوه درمان ریزش مو به دلیل آن بستگی دارد. در صورتی که ریزش مو اذیتتان نمی‌کند، ممکن است تصمیم بگیرید که آن را درمان نکنید.
بعضی افراد تصمیم می‌گیرند که ریزش مو را با دارو یا جراحی کاشت مو درمان کنند. بعضی تصمیم می‌گیرند که از موی مصنوعی یا کلاه‌گیس یا از روش‌های مختلف پیرایش مو (رنگ کردن یا شانه کردن) استفاده کنند.
اگر بیماری، دارو یا فشار عصبی دلیل ریزش مو باشد، درمان بیماری، تغییر دارو یا کنترل استرس به قطع ریزش مو کمک می‌کند.
درمان ریزش مو کمک می‌کند که احساس بهتری نسبت به ظاهر خود داشته باشید؛ ولی بعضی داروها عوارض جانبی خطرناکی دارند و جراحی نیز خطراتی به دنبال دارد.
داروها
ماینوکسیدیل
ماینوکسیدیل بدون نسخه و به صورت مایع یا فوم (کف) عرضه می‌شود؛ این دارو را باید دو بار در روز به پوست سرتان بزنید تا موها رشد کنند و دیگر ریزش مو نداشته باشید. بعضی افراد رشد مجدد موها یا کاهش میزان ریزش مو یا هر دو را تجربه می‌کنند. ۱۲ هفته زمان می‌برد تا موها دوباره شروع به رشد کنند. ماینوکسیدیل به صورت محلول ۲ درصد و ۵ درصد عرضه می‌شود. خارش پوست سر و رویش موی ناخواسته در قسمت‌های مجاور مثل پیشانی یا صورت از عوارض این دارو است.
فیناستراید
این دارو با نسخه و به صورت قرص برای درمان طاسی مردان عرضه می‌شود. ریزش موی مردانی که فیناستراید مصرف می‌کنند کمتر می‌شود و در بعضی حتی موها دوباره رشد می‌کند. عوارض جانبی به ندرت اتفاق می‌افتد؛ این دارو ممکن است میل جنسی را کم کند. در بعضی مردان نیز احتمال ابتلا به نوعی سرطان پروستات کمی بیشتر می‌شود. زنانی که در سن بارداری هستند نباید از داروی فیناستراید استفاده کنند.
داروهایی که برای درمان طاسی منطقه‌ای (آلوپسیا آره‌آتا) تجویز می‌شوند از این قرارند:
- کورتیکواستروئیدهایی که به پوست سر تزریق می‌شود. کورتیکواستروئیدها هر ۴ تا ۶ هفته بارها حدود ۱ سانتی‌متر تزریق می‌شوند. استفاده از این دارو رایج‌ترین درمان در بزرگ‌سالان است و برای درمان ریزش موی منطقه‌ای به خوبی جواب می‌دهد.
- پماد یا کرم استروئید که روی پوست سر استفاده می‌کنید. کورتیکواستروئیدها همراه با استروئیدهای تزریقی یا سایر داروها مانند ماینوکسیدیل استفاده می‌شوند.
- کورتیکواستروئیدهای خوراکی نیز موجود است. مصرف این کورتیکواستروئیدها نیز باعث رشد مو می‌شود؛ ولی به دلیل عوارض جانبی کورتیکواستروئیدهای خوراکی کمتر مصرف می‌شوند.
- ایمنی‌درمانی نیز ممکن است واکنش‌های آلرژیک را روی پوست سر شروع کند که به رشد مو کمک می‌کند.
- درمان با پسورالن و اشعه فرابنفش نیز گاهی تجویز می‌شود. در این درمان باید از دارویی به نام پسورالن استفاده کرد تا پوست به اشعه فرابنفش حساس‌تر شود. سپس پوست در برابر اشعه فرابنفش قرار می‌گیرد.
جراحی
در رایج‌ترین نوع ریزش موی دائمی فقط قسمت بالای سر مبتلا می‌شود. جراحی موهای ازدست‌رفته را جایگزین می‌کند.
کاشت مو
در این نوع جراحی، قسمت کوچکی از پوست پشت سر یا دور سر را برمی‌دارند و سپس این قسمت را در قسمت‌های بدون موی پوست سر قرار می‌دهند. ریزش موی ارثی به مرور زمان بدتر می‌شود؛ بنابراین به چند جلسه کاشت نیاز است.
کاهش پوست سر
در این جراحی قسمت‌هایی از پوست طاس سر را برمی‌دارند. بعد از اینکه پوست طاس را برداشتند، آن را با قسمتی از پوست که مو دارد، می‌پوشانند. به این تکنیک پزشکی فلاپ (flap) می‌گویند.
جراحی برای درمان طاسی گران است و ممکن است با درد نیز همراه باشد. عفونت و زخم از جمله خطرات این عمل‌ها هستند.
کلاه‌گیس و محصولات مو
لوازم آرایشی که برای ریزش مو پیشنهاد می‌شوند از این قرارند:
پوشیدن کلاه‌گیس
کلاه‌گیس از موی انسان یا موی مصنوعی درست می‌شود و در توری نایلونی کار گذاشته می‌شود. کلاه‌گیس با چسب، موگیر یا نوار روی پوست سر قرار می‌گیرد. بافتن موها که قسمتی از موی بلندی را به موهای موجود می‌بافند، توصیه نمی‌شود؛ به این دلیل که گاهی موجب ریزش موی دائمی می‌شود.
استفاده از بعضی محصولات مراقبت مو و روش‌های حالت دادن به مو
محصولات مراقبت مو یا فر شش ماه موها را ضخیم‌تر می‌کند. ممکن است از رنگ مو برای رنگ کردن موی سر استفاده شود؛ ولی استفاده مداوم از فر شش‌ماهه یا رنگ مو باعث بیشتر شدن ریزش مو می‌شود.
موفقیت درمان
موفقیت درمان به انتظارات شما و دلایل ریزش مو بستگی دارد. درمان ریزش موی ناشی از مصرف دارو، بیماری یا آسیب مو معمولاً موفق‌تر از ریزش موی ارثی است.
جلوگیری
از ریزش موی ناشی از دارو، استرس، کمبود پروتئین یا آهن یا مراقبت مو می‌توان جلوگیری کرد.
بعضی داروها را مصرف نکنید، استرس خود را کاهش دهید، در رژیم غذایی خود پروتئین و آهن کافی داشته باشید و آرایش مویی انتخاب کنید که به موهایتان آسیب نزند.
از ریزش موی ارثی نمی‌توان جلوگیری کرد.
