لنف مایعی شفاف و بیرنگ است که از مایع بافت گرفته میشود و در رگهای لنفاوی قرار دارد. ترکیب این مایع شبیه پلاسمای خون است؛ ولی غلظت پروتئینهایش کمتر از پروتئینهای پلاسما است، به این دلیل که بعضی مولکولهای بزرگ پروتئین نمیتوانند از سلولهایی که دیواره مویرگها را شکل میدهند عبور کنند و بنابراین در پلاسمای خون باقی میمانند. لنفها فقط یک نوع سلول دارند که به آن لنفوسیت میگویند.
در حالی که خون در بافتها پخش میشود، تعدادی از پلاسماها از مویرگها خارج میشوند و در سلولهای بافتها جریان پیدا میکنند و مواد مغذی مثل اکسیژن و آب را به سلول میرسانند و ضایعات سلولی مثل اوره و دیاکسید کربن را از سلول بیرون میبرد. زمانی که پلاسما بیرون از مویرگ است و در سلولهای بافتها قرار دارد، به مایع بافت تبدیل میشود. قسمتی از مایع بافت به دیواره مویرگها بازمیگردند تا از طریق رگها به جریان خون بازگردند، قسمتی دیگر توسط رگهای لنفاوی جمع میشوند و به لنف تبدیل میشوند. سپس لنف وارد مسیر خود میشود و در نهایت به جریان خون بازمیگردد.
دستگاه لنفاوی مکمل دستگاه گردش خون است به این دلیل که از شبکهای از رگها تشکیل شده است که به خون در بازگشت از بافتها به قلب کمک میکند. بعد از خالی کردن بافتها از مایع اضافی، دستگاه لنفاوی این مایع را به دستگاه قلبی عروقی بازمیگرداند. این کار به حفظ حجم خون و فشار خون کمک و از ورم جلوگیری میکند.
حرکت لنفها در سراسر دستگاه لنفاوی را تصفیه لنفاوی میگویند و از مویرگهای لنفاوی شروع میشود. حرکت لنفها بیرون از بافتها و داخل مویرگهای لنفاوی به صورت زیر است:
فشاری که ماهیچههای اسکلتی در حین حرکت روی رگها وارد میکنند.
تغییر فشار داخلی در حین تنفس
فشردگی رگهای لنف از کشیدهشدن پوست و نیام در حال حرکت.